آرباباخبر

مدیرانی که هرگز نمی میرند!

فرشته مرگ بدون شک دیر یا زود مهمان آدمیزاد خواهد شد، بدون نیاز به پاسپورت و ویزا انسانها را تا به گورستان بدرقه میکند اما مثل اینکه جلد پاسپورت آخرت مدیران متفاوت از سایر افراد عادی میباشد یا که آنان برای خود در این دنیای خاکی اقامت دائم گرفته اند، چرا که با این نوع دل دادن آنها به میز و منصب مدیریتی کمی بی انصافی خواهد بود که اقامت آنان را در این کره خاکی تمدید نشود.

به گزارش آرباباخبر، كردتودي در يادداشتي آورده است كه مرگ شتری است که جلوی در خانه ای می خوابد، اما گویا مدیران این شتر را رام کرده و اجازه خوابیدن جلوی در خونه خود را به او نمی دهند یا شاید مدیران واکسن ضد مرگ را زده باشند که دیگر این ویروس تن آنان را تهدید نخواهد کرد. البته انصاف این است که  مردم عادی را آدرس دهند تا که این واکسن را  آنان هم تزریق کنند تا  شاید چند صباح بیشتری بر این خاک گام نهند. البته اگه بیراهه نگفته باشیم مثل اینکه در مردن هم پارتی بازی را لحاظ کرده اند؛ بی پارتیان شربت مرک را نوش جان کنند و  پارتی داران را هم قرصش دهند،البته زیاد تعجب نکنید که گوییم مدیران نمی میرند، این جنس مدیرانی که ما  امروزه  می بینیم  با  این همه کبر و غرور  بی ربط نخواهد بود اگه بگوئیم اینان مرگ را هم دست انداخته اند.

فرشته مرگ بدون شک دیر یا زود مهمان آدمیزاد خواهد شد، بدون نیاز به پاسپورت و ویزا انسانها را تا به گورستان بدرقه میکند اما مثل اینکه جلد پاسپورت آخرت مدیران متفاوت از سایر افراد عادی میباشد یا که آنان برای خود در این دنیای خاکی اقامت دائم گرفته اند، چرا که با این نوع  دل دادن آنها به میز و منصب مدیریتی کمی بی انصافی خواهد بود که اقامت آنان را در این کره خاکی تمدید نشود. این جنس از آدمیزاد تحمل فضای تنگ و تاریک  گور را نخواهند داشت زیرا درب مدیران با کنترل باز می شود و نه میز بسیار شیک مدیریتی و از تعظیم و تکریم اجباری حدم و حشم خبری نخواهد بود. در زیر خاک اگر بسیار شانس یارت  باشد، در ضمن هم خاک قبرت زیاد مرطوب نباشد فقط تعدادی جانور ریز جثه بر بدنت رژه خواهند رفت و گرنه باید با دستهای بسته داخل کفن میزبان عقربهای سیاه و مارهای خشمگین باشید.

در آنجا دیگر خبری از ماشین های گران قیمت و تعظیم و کرنش راننده و درب باز کردنها نیست. آنجا اگر روحت کمی آسوده خاطر باشد، گهگاهی بصورت بسیار نامحسوس به درون اتاقهای که خودت با هزینه بیت المال آراسته بودید خواهد آمد و دیگر کسی برایت سرخم نخواهد کرد،کسی از ترس قلمت بر قدمت بوسه نمیزند، دیگر نان به نرخ روز خورهای دور و برت در دوران مدیریتیت  حتی برای فاتحه ای سر خاکت  نخواهند آمد.

واقعا مرگ برای بسیاری از مدیران بسی  سخت خواهد بود زیرا باید از سر اجبار کت و شلوارهای میلیونی را از تنشان در آورد و بجایش روپوشی  با طعم کفن بر تن آنان  پوشاند. راستی اگر میتوانستند مرگ را  با دادن پول چند صباحی به تاخیراندازند، قطعا این کار را می کردند چرا که دل بریدن از آن همه کیف و خوشی مدیر بودن خیلی گران خواهد بود. بدون شک مدیرانی که زیاد دلبسته منصب و میز نباشند، فرشته مرگ را با آغوش باز خواهند پذیرفت و دیگر واهمه ای نخواهند داشت که میزشان برود و اتاقشان گرفته شود. این جنس از مدیران با خدای خویش معامله کرده اند و قطعا کسی که طرف معامله اش خداوند باشد دیگر واهمه ای از سایر طرفای معامله نخواهد داشت. آنان میز و مناصب دنیوی را امانتی یبیش نخواهند دانست، پس تلاش خواهند کرد تا امانت دار خوبی باشند.

اما وای بر آن جنس مدیرانی که مرگ را برای خویش روا ندانسته و چنان غرق در تکبر بر خاک گام مینهند که گویا خود سازنده خاک بوده اند، مدیرانی که با قلمشان دنیایی  زیردستان را به مانند کلبه ای ویرانه خواهند کرد، مدیرانی که حتی در  اعداد فیش حقوقی ترحمی به زیردستان کم دست نخواهند کرد، چاپلوسان دور دست را ارقام نجومی دهند، وقتی به زیر دستان رسد قطره چکانش میکنند، گویا زن و بچه زیردستان دندانشان را کشیده اند و یا که هوس سفر و خوشی ندارند، گویا فقط زن و بچه مدیران حق دارند که لذت ببرند، استرس نداشته باشند، سرویس رایگان مدرسه در اختیارشان باشد، سفرهای داخلی و خارجی با تور و بدون تور بروند، اما زن و بچه زیردستان همین پارک دور و بر سری بزنند و دم بر نیاورند.

القصه مرگ را هیچکسی نخواهد تواست دقیقه و ثانیه ای تمدید کند، چه مدیر پولدار و چه زیر دست از بی پولی خمار، اگر مدیران برای لحظه ای شب اول قبر خود را مجسم کنند بدون شک از لباس کبر و خودخواهی بیرون خواهند آمد و قلمشان بسوی حق و حقیقت خواهد چرخید. پارتی بازی و اجحاف را از شیوه مدیریتی خویش دور خواهند کرد، زیردستان را برده محسوب تصور نمی کنند، چاپلوسان و نان به نرخ روز خور ها را از دور و بر خویش پرت خواهند کرد،  از آه و ناله زیردستان بسیار می هراسند زیرا که آه زیر دستان  ظلم رفته بمانند شعله های آتش سوزان خواهد بود و در قاموس مدیریتیشان همه را به یک چشم خواهند دید. اگر چنین شود آن وقت باید گفت که ادارات ما مدینه فاضله خواهد شد.

یادداشت: محمد قادرمرزی

برچسب ها :

نظرات کاربران :

دیدگاه های ارسالی شما، پس از تایید توسط مدیریت در وب سایت منتشر خواهد شد.
پیام هایی که حاوی تهمت یا افترا باشد منتشر نخواهد شد.
پیام هایی که به غیر از زبان فارسی یا غیر مرتبط با خبر باشد منتشر نخواهد شد.

نام	*
کد امنیتی